سخن شب

مجموعه '  پاییز '

شامل:

1.سال نو

2.بخند رفیق

3.مهر نیک 

4.بخند رفیق ۲

5.پیدایی آرامش 

6.شب تولد 

7.روبه رو 

8.تنها

ظهرِ سه شنبه زنگ درِ واحد بیست و یک را برایِ تحویلِ لباس که دو روز پیش به خشک شویی آپارتمان داده بودم چند بار زدند،تصمیم داشتم با یکی از دوست هایِ دورانِ دانشجویی که مدت یک سال تا قبل از اینکه انتقالی بگیرد که در رشته داروسازی کنار هم خاطره هایی رنگی ساخته بودیم در کافه روژانو که در ماه همیشه یک بار سر می زدم همدیگر را ببینیم،اتفاقا عطر همیشگی را زدم ولی زیاد حس خوبی نداشتم برخلاف همیشه برای اینکه زود برسم در ماکسیم تاکسی درخواست دادم،سوار تاکسی شدم،راننده تاکسی زیر لب داشت آهنگ چنار از مهراد مستوفی راد را زمزمه می کرد،تو راه رو به من کرد و گفت

برای ادامه کلیک کنید

تَهِ مانده یِ زَمان را آهستِگی دوست داشتن بخشیده ام،به پژمردگیِ گُل هایِ مسیرِ انتخاب هایِ زندگیم اراده یِ رساندنِ طراوت می کنم ولی ردِ زَخم هایِ دیوارِ قَلبَم از جلوه یِ بی وجدانی تو،تمامِ هستیِ مَن را بی رَحمانه می لَرزانَد که از سرِ محبتِ بی تکرارِ زمان دار،طاقتِ اطرافیانَت را به کامِ مَن هنوز هَم تَلخ می کُنَد،آخرِ نیازَم از نگاهِ عکسِ تنهایِ تو لایِ صفحه یِ سیزده دفتر قدیمیِ نوشته هایَم،قَدم به قَدم راهواره یِ دوست داشتنَت را،غنچه ها و برگ ها را به تَباهی می کشانَد،جانَم سهمَم از تَسخیرِ چَشمانِ تو یک تَصویرِ قدیمی،وقتی کنارِ هم به چشَم هایَم لبخند زدی که شب ها در خیالَِم به آن می اندیشم و زیباییِ نگاهَت من را می کِشاند به رویایِ بودن با تو در دلِ اشک هایَم،که شب ها خوابِ ماه را می بَرَد به سَرابِ بوسیدنِ رویِ تو،اگر سَر زدی به عکس هایَم نِگاهَم کُن در دلِ روزگاری که تو دلگرمیِ ثانیه هام بودی که الان شده ای حَسرَتی همیشه بیدارِ لحظه هایِ سردَم،از تو گذشته ام،لحظه یِ عَکس هایَم با تو به زیباییِ روزها پیوند ابدی خوردِ اند که تَزلزلِ تمامِ لِنز ها رو به رخِ کبود گونه یِ مَن،تَنها به دنبالِ چَشم هایَت می گَردَندُ یِک راز که به مَن می گویَند،که تو دیگَر یادِت نمی آید.

زندگیِ انسانِ بهتر به تصویرِ یک رویا می مانَد،هر نَفس که به او تَنفس بخشیدِ،از تاریکی به دیدن رسیدِ،از سکوت به شنیدن رسیدِ،به نرسیدنِ دیروز برگشتن یک اشتباهِ،امروز یا امشَب لحظه ای می رسد به شور تو از بویی که از خودتِ،ممکن است فردا فرصَتِ آهستگی رسیدن به خانه یِ تمامیتِ تو باشد،اگر خواستِ رویا هایِ رنگی راهِ زندگیِ تو را نقاشی کند،تَبسمِ گُل هایِ مسیرِ انتخاب هایََت راهِ زندگیِ تو را تازگی ببخشد،خورشید در آسمانِ آبی،گرمیِ رودخانه ها را این بار به سینه یِ دشت ها بتاباند،رنگِ برگ ها،قرمز و زردی به پایِ قامتِ درخت ها بنشانَد،دل نواز ها همراهِ لَحظه هایِ رنگیِ چشم ها گشودن،آذرِ هَر سال بساطِ شیرینِ تو را خنده و طَراوَت ببخشند،زیباترین لباسَت را تن کن،خوشبوترین عطر را به نبضِ گردنت بزن،ساده ترین آرایش را رو چهره یِ مثلِ ماهِت بِنشان تا امشب زیبا بِدرخشَد.

برای ادامه کلیک کنید

سوزِ سرد کنارِ هرمِ بخاری،اولایِ زمستان با نوازشِ دست هایِ لطیفِ قهرمانِ خوشبینِ آینده یِ یار زیبایَش و شیرینیِ نوایِ نفس هایِ زاده یِ مدت ها جان به درد سپردن،خالص می رسد به گوش هایِ شیفته یِ صدایِ شروعِ روییدنِ رو به رشدِ قامتِ یار زیبارویَش در باغچه ای تک،ساخته یِ عشق که با چشمانِ مستِ پاکِ نگاهِ آرامبخشِش،پلک ها می زند و بویِ آشِ گوجه فرنگی،انگار از لرزشِ لَب هایَش می خواهد و نگرانی که در موجِ نفس هایِ بی تکرارِ بانویِ زیبایَش فریادها می زند تا به هر حالت برسد بدرخشد در هیاهویِ
برای ادامه  کلیک کنید

حفاظتِ قاطعانه،لازمه یِ برخوردِ درستِ آگاهانه با هیجانات،نجات بخشِ انسان ها در کنارِ حقیقتِ تخریب در ترکیبِ ناعادلانه یِ احساساتِ انبوهِ معنا دهنده و پیش برنده یِ زندگیِ به شدت حرفه ای خواهِ این میدان که سکویِ پیشرفتِ لیاقت هاست که متفاوت،فصل هایِ به ظاهر یکنواخت در خود نواخته است؛طیفِ منسجمِ احساسات،شکاف دهنده یِ مسیر و به حدِ آنالیز رسیدن،که مایه یِ ماندن در محفلِ رقابتِ داشتنِ زندگیِ شرافتمندانه را به نقش می کشَد.

برای ادامه  کلیک کنید

لحظه یِ رسیدنِ دست هایِشان با برافروخته شدنِ حسِ نازنینِ عشق،نقطه یِ آغازِ یک اتفاقِ زیباست که تَن دادن به عمقِ دریایِ آرامش،کنارِ جرئتِ قدم نهادن پِیِ در قَلب نگه داشتنِ حتی جرعه ای شایِسته از غمِ راکدِ گِل آلودِ رُخداد هایِ دل آزارِ گذشته یِ پُر فراز و نشیب،کنارِ تمامِ خوشایندیِ ماجراهایَش و گُر گرفتنِ شعله ای که یار را با جا افتادنِ اندیشه یِ پاک و قلبِ گرمِش،جهت گیریَش و میلِ شدیدِ درخشیدنِ ابدی با افتادنِ برگی که تلخه،در راهِ وفاداری همراهِ همسفرِ جاده یِ شادی بخشِ عشق،از پلیدی ها و کدر شدنِ ماهیتِش به سمتِ نورِ حقیقت،نگه ش می دارد.

برای ادامه  کلیک کنید

اولین روزِ بهار،انسان را به این حد می رسانَد که نخستین روزِ آفرینش را زیباتر از هر واقعیت دیگری حسش کند،لمسش کند و بتواند انرژی تکرار ناپذیر،برایِ کمرنگ شدنِ مُشکلات،غَم ها،زَخم ها و رد پایِ کسانی که داستانِ روز هایِ رنگیِ گذشته ش را در کنارِ هم ساختند از سکوتِ طبیعتِ بکر بگیرد.

برای ادامه  کلیک کنید