سخن شب

🍀 اتوبوس نور به تهران ساعت 20:45 🍀
ساعت ۰۹:۰۰ شب شد دقایقی بیشتر از راه نمانده است، امشب طنینِ زیبایِ ماه چقدر دلنشین به چشم می زند، واقعا زیباست! چقدر با این احساس مَن دلخوش تر هستم، کاش پشت دیوارِ این حِس تَرس و حِسرتِ لعنتی را در عُمقِ افکارم بیشتر می فهمیدم تا بهتر بتوانم ببینم که برنامه های بهتری هم برای آینده ام می چیدم، دیگر چیزی نمانده است اتوبوس به ایستگاه برسد، من همچنان مات و مبهوت آسمان مانده ام انگار بهترین قاب است که از شیشه اتوبوس به چشم هایَم جلوه می کند.
برای ادامه کلیک کنید

از دیدگاه یک انسان آزاد، وطن یعنی جایگاهی برای رشد و تکامل آدمی که می خواهد بزرگ باشد.
بزرگ باشیم چون می توانیم مشکلات را شکست بدهیم.
من در بیست و چند سالی از عمرم در یک دنیای ظلمانی و پر از کینه زندگی کردم،آری همچون روزی که چشم گشوده ام و آن روزی که چشم فروخواهم بست.
در ظلمتی که، هر روز ما می بینیم صدها انسان مظلوم در زیر آتش بی رحم ارتش اسرائیل جانشان را از دست می دهند، در حالی که یک عمر می توانستند در آرامش باشند!
می دانیم گناه قتل یک انسان در نزد پروردگار به اندازه مرگ تمام بشریت بزرگ هست، پس این جنگ و جدال برای چی هست؟ مادر فلسطینی که بر روی جسد بی جان فرزندش گریه می کند چه کسی می تواند آن همه بغض را بفهمد؟
من به عنوان یک مسلمان تا روزی که زنده ام، هم درد انسان های پاک و مظلوم غزه خواهم بود و فکر نمی کنم هیچ دردی به اندازه تاریک شدن زندگانی ایشان در دلم بزرگ باشد و احساس غم کنم.
پروردگارا از درگاهت خواستارم به حق حقانیت قرآن و دین پاک حضرت محمّد (ص)، مردم فلسطین را از شر ظالم نجات ده.

یادم می آید روزهای بچگی هر وقت که دفتر نقاشیم را باز می کردم به این می اندیشیدم که از آخرین تصویری که در چشم هایم نقش بسته بود و کشیده بودم، چه چیز هایی دیده ام که در صفحه ی بعد دفترم یک نقاشی خوب بکشم!، گاهی هم کتاب داستان هام را می خواندم ولی بعدش خیال پردازی یک داستان می کردم! اما هیچگاه چیزی ننوشتم! شاید زندگی به من یاد می داد که من هم می توانم خالق یک داستان بشم مانند نویسنده این کتاب داستان ها!
سال ها از آن روز ها گذشتند تمام این آرزو ها، حس نقاشی کشیدن ها به جای بسیار خوبی ختم شدند و به من حس آرامش و زندگی می دهند♥️ اما در این مدت جنگ در خاورمیانه تنها به این می اندیشم غیر از تصویر مرگ نوزادان و بچه های کوچک!، گریه های مادران و پدران!، آواره شدن پیر و جوان! در نگاه من چه چیزی نقش بسته؟! هیچ...
می اندیشم که از نقاشی درخت ها و بوته های زیبا، جوجه های زرد رنگ عاشق دانه، کارگران خوشحال ساختمان سازی و مزرعه داران زرنگ و ماشین های ۸ چرخ تلویزیون دار، در این لحظه که اگر بخواهم یک نقاشی بکشم چی خواهم کشید ...

در این چند خط دلنوشته برای تو، صدای درونم به مانند این دریای پر از فریاد می ماند که موج هایش رها به لب ساحل می آید و تمام می شود، تو را در آن می یابم.
تو تمام نشدی در من، این قلب پر از غمم همیشه به یاد تو بود، شاید روزی تو را دوباره ببینَم!
اگر آن روز تو را دیدم همانند شبی که از صدایِ زیبایَت دنیام تغییر کرد، می خواهم آرامش را دوباره به قلبم بدهد تا زندگی برگردد با تو و این غم تمام شود.
تو را می یابَم، الان کجایی؟
این خاطره تمام نشده و هرگز تمام نخواهد شد، این دریا آرام می گریَد به دنبال گم گشته اش به مانند من.

دُنیا این دلِ پُر غمَم را نِگاه کُن! تا کُجا باید پی روزگارِت رَفت؟
در غَمَت، دَر امیدِ یِک روز زندگی، عُمرم گُذشت.
شَب درد مَن را می دانَد، سکوتَش با خاطراتَم آشناست که مَن را تا کُجاها می بَرَند.
ولی اینطور نِمی مانَد زَخم هامُ خودَم بَستَم.
دوست هام در کنارَم در دلم آتشِ غَم را آرام می کنَند.
آسمانِ شَبِ سیاه به مانَندِ حِس دِلنوشته هام می مانَد، از این تصویرِ روز هایِ گُذشته ام رَها نِمی شَوَم.
دِل آرام نِمی گیرد، می دانَم روزهایِ قَبلم هیچ وَقت بر نِمی گردَند.
دُنیا این دلِ پُر غمَم را نِگاه کُن! تا کُجا باید پی روزگارِت رَفت؟
در غَمَت، دَر امیدِ یِک روز زندگی، عُمرَم گُذشت.
عکس هنری از آرتیست: eli.beirut

گوش بسپار به صدایِ واژه هایَم که شبانه در غَم مُشترک رُخ آن می نویسَم.

اگر دلبسته ام به راه، این مسیرِ بی انتها.

ولی از لب نمی افتند این واژه هایِ دلخوش به گل هایِ کوچک رُز.

گاهی در قَلبَم احساسِشان می کنم در انتظارِ روشنیِ آسمان.

بَهار آغاز می شَوَد چَشَم می گشایی، اینجا تو در مَن جاری می شَوی، اگر از مَن دور هَم باشی در قَلبَم این غَمَ خوشه.

لحظه یِ زیبایِ شبِ پُر از سکوت و آسمانِ روشن بود، که در این احساس و این هنگام به تو اندیشیدم.

عکس هنری از آرتیست: hosseinart8

پرده پنجره اتاقم را کنار کشیدم.

پنجره بازست دیگر باران بند آمده، آدم های شهر را می بینم و صدای آن ها را می شنوم که به من می گوید هنوز زندگی را باید باور داشت.

پرودگارم!

هر بار حس کردَم بودنت را وقتی دلم می لرزد از نا آرامی ها در زندگی ام، که در میان این مردم قدم برداشته ام.

همیشه تو هستی در کنار من! در این دنیای ظلمانی، وقتی امید در دل من پر می شود، آنگاهست دیگر آرام یافته طوفان سختی در زندگی ام، که می گویم آسوده شدم.

در هیاهوی روزگار، در شب هام، در آن تاریکی تو هستی! وقتی از دوران روز ها دلگیر می شوم که خودم را می یابم و گذر می کنم.

پروردگارَم!

با تو با آرامش این دنیا را نگریستَم که دیگر می توانم آنچه می خواهم باشم و سوی آن تغییر کنم.

پروردگارم به در گاهَت پناه آورده ام، که نگاهت جلا می دهد روحم را در این دنیا با همه ی راز و رمزش.

تنها یاری دهنده تو هستی

از دوران روزها،این شَب ها،می گذَرَند،در وسط آسمان ماه از غروبَش زیباتر است.
اندیشیدن به هر چه خوبه!،به چیزی خوب اگر نَباشد،لحظه ای ست که نگاهَت زیبا می شَود که بِتوانی ببینی و حِسَش کُنی! آنچه که پِی رویایَت می خواهی و هَستی.
شب می شَود،آسمان سیاه است و نگاهِ من،اندیشه ای بود به طول این شب هایی که باز هم روشن خواهَد شد و صبح دیگر است.
در سکوت شب و ابر ها در آسمان می چَرخَد،مَسیر روشن است و فِکر ساختَن در عِمق حسِ بودنَم پِی اندیشه ای که به آن باوَر دارم،در هَر قَدمِ این راه به مَن سویی علامتی می دَهَد،که رُوشنی است آخر این مسیر ها،جاده ها در دنیایی که از جِنس نور می مانَد.
رفیق!
آنچه در درون من،در درون تو،در درون ایشان استوار هست،آنچه خود را می سازد،آنچه به آن معتقدیم در مسیر،به نهایت خواهد رسید.

از سَرگذشت یادی مانَدست،دَر شُبه شَب هایی که غَرقِ تَماشا می شَوی در سیاهیِ آسِمان،سِتاره ای انگار نَزدیک ست ولی وُجودی از آن دیگَر نَبود.
نورِ چِراغ ها و هَدفی که پِی آنَم،در تَکاپویِ شَب هایی که از فرقِ خَطر تا اطمینان از انتِهای این مسیرِ پُر از پیچ و خَم روز هایِ سخت که روزنه ای از نور شکافت تاریکیِ زَوال و فکر یِک سُقوط.
خواست هایَم زیرِ نورِ چِراغ ها و هَدفی که باوردارم،که گُذرِ زَمان و دَوَرانِ عَقربه یِ ثانیه شُمار در دُنیایِ مَن که از اولِ راهَم،ساختَم،و آرزو هایی که به آن ها رِسیدَم و آنچه که نَدارم.
رفیق!
دَست خواهی یافت به هر آنچه آرزویِ تو باشَد،وقتی نِگاهَت سَرشار از بی پروایی پِی خواسته هایَت باشَد.

هَمیشه می گویَند،تنهایی یَعنی نبودِ آدم ها وقدم زَدن بِین رَهگذر ها،شاید زندگی زیباتَر شَود هَرچَند سَخت،هَرچَند سَرد!
از گذرگاهِ پُرِ غَمِ این شَب ها گذر می کُنم دَر اصرارِ انتهایِ رویایَم،سپیده دم را وقتی گُل باز می شَود از شُوقَش،آسوده نِگاه می کنَم.
اِشتِهایِ گُنجِشک ها از صِدایِ دِلنشینِ پیچیده شان در سُکوت،هَمچنان آسمان از نور پُر می شود و پرواز می کنَنَد بَر شاخه ای.
دَست یابی پِی هَدفَم به مانَند شاخه ای سَر بَر آورده،می مانَد از تَصویرِ گُذر این ایام پُر حادثه که در کنارِ دلنوِشته هام شِکلِ دیگَر نَقش می بَندَد‌.
رفیق!
فِکر کُن و نِگاه کُن تَجَلیِ هَر آنچه تا غایی شُدنِ رویایَت،از گُشایِش گِره هایی چَندان دِلخَراش وَ انتِظار،از هَر عَلامَت سویِ زیبایی.